• darkblurbg
  • darkblurbg
  • darkblurbg
  • darkblurbg
  • darkblurbg

Blog van dierenarts Henderike

Gepubliceerd op: 26-08-2018

01-04-2018 Het is vrijdagochtend. Ik sta heerlijk te genieten van de voorjaarszon op het perron van Dordrecht Centraal station. Reizen met de trein kent soms dit soort kleine geneugten.

Als de Intercity die mij naar Rotterdam gaat brengen langs het perron tot stilstand komt, drommen alle reizigers zich samen voor de treindeuren.
Daartussen staat een jonge vrouw met een zwarte labrador. Heel zelfverzekerd staat ze daar, ook al is te zien dat haar zicht beperkt of afwezig is.
De hond wacht geduldig tot de medereizigers zijn uitgeduwd. Die stoort zich daar duidelijk niet aan. Ik wel. Dan leidt hij zijn vrouwtje rustig de trein in.

Eenmaal in de trein beland kijkt niemand op of om. De brave labrador kan niet zeggen dat er een klapstoel aan de wand beschikbaar is. Ik doe het met plezier en zoek vervolgens zelf verderop een vrije zitplaats.

Mijn treinreis is altijd een fijn rustmoment voor en na mijn werkdag op onze praktijk. Het geeft me de tijd om een aantal patiënten nog eens te overdenken, een vaktijdschrift te lezen of het nieuws van de dag tot me te nemen.

In Rotterdam stap ik uit. De jonge vrouw met de labrador ook. De hond kiest weer het juiste moment en de vrouw volgt. Ik ben stiekem een beetje trots op dit dier. Tussen alle prikkels van het perron leidt hij zijn baasje naar waar zij wil zijn.
Mooi is het te zien hoe de hond precies tussen baas en trein loopt om haar goed te leiden. Nèt een beetje in contact met haar been. En mooier nog, zij stapt fier en vol vertrouwen vooruit, geen enkele twijfel.

Als ik even later langs de Oudedijk loop op weg naar de praktijk zoek in een stukje waar ik wel even met mijn ogen dicht durf te lopen. Dat voelt raar. En zelfs met mijn ogen dicht probeer ik houvast te vinden aan de dingen die ik net nog heb gezien: waar was nou de stoeprand, die lantaarnpaal is nog ver weg, toch?
Voorzichtig stap ik door. Maar niet lang. Ik wil kunnen zien waar ik ben.
Gek hoe zo’n moment je bewust maakt van wat je hebt. Maar ook hoe waardevol een dier kan zijn. 
Hulphonden geven mensen steun en vertrouwen bij de dagelijkse dingen. Daarnaast vervullen ze als huisdier de rol van trouwe kameraad.

Gedurende de werkdag blijft het beeld van deze zelfstandige vrouw met haar hond me steeds bij.
Terwijl ik dieren help, weet ik dat dieren mensen helpen.

Wil je meer weten over hulphonden kijk dan eens op hulphonden.nl of geleidehond.nl

Henderike dierenarts bij Dierenkliniek Kralingen

010-4526695 WhatsApp Online afspraak