Blog van Romy

Paw prints left by you Het zwaarste van het verliezen van je viervoeter is niet het afscheid nemen… Het is de manier hoe je wereld veranderd zonder ze en de leegte die ze daarbij achterlaten in je hart. Dat ene stukje leegte... In mij zit een stukje leegte Dat ik ineens kan voelen Zomaar uit het niets Begint het te woelen In een onrustig lichaam Lijken emoties afwezig Ik bevind me in het niets Alleen mijn hoofd is bezig Het zoekt naar iets bekends Zodat de leegte weg gaat En ik weer iets voel Iets dat mijn hart verstaat

Wanneer je hond altijd leeft met het motto “live like someone left the gate open”, dan is het heel zwaar om hem van stuiterbal naar een broze oude man te zien gaan. Je merkt het aan hem, hij wordt stroef. Opstaan gaat met opstart problemen, na een leuke lange wandeling doet het zeer en je moet de grens voor hem op gaan zoeken want zelf gaat hij er overheen. Dan krijgt hij de diagnose Artrose, dat geeft niet hij is dan al 11jaar een hele mooie leeftijd om het dan “pas” gediagnosticeerd te krijgen. We starten met de Cimalgex en oh wat vond je dit fijn, nu moesten we nog meer jezelf de grenzen toe wijzen. Aangelijnd lopen was geen probleem, je was nou eenmaal een Husky en loslopen was daarin geen optie. Aan de kortere wandelingen moest je dan nog wel even wennen, “hoezo gaan we een bocht eerder naar huis? Op deze manier kom ik niet bij de bosjes waar ik altijd in moest om vervolgens mijn riem in de knoop te maken tussen de takken” maar dit was nou eenmaal beter voor je. Laten we het dan al helemaal niet hebben over het eerder naar binnen moeten omdat het gras in de avond vèèlste koud wordt voor je gewrichten om op te liggen. Maar gelukkig hadden al deze maatregelen effect en merkte we dat je jezelf hier weer helemaal happy door voelde. 

Wie had gedacht dat het na deze stabiele periode het opeens zo bergafwaarts kon gaan. We kwamen na een harde werkdag eindelijk thuis en het eerste wat je wilde doen was ons enthousiast begroeten wat je normaal altijd deed. Wat normaal altijd het mooiste moment van de dag is werd spontaan een moment van paniek. Je vrolijke kwispel werd een gekrijs van pijn en gekronkel op de grond, zonder twijfel zijn we met je naar de dierenarts gegaan. Na lang onderzoeken kwam daar de conclusie een hernia in de nek en rug. Wat houd dit in? Kom je hier nooit meer bovenop, kunnen we dit genezen? We zouden je kunnen laten opereren en daarna minimaal 6 weken bench rust met de kans dat de operatie niet zijn doel bereikt heeft. Met 2 hernia`s op verschillende plaatsen is de kans groot dat de operatie zijn doel niet bereikt. Gaan we je dit aandoen, jij die het eerdere bochtje en vroeger naar binnen moeten al verschrikkelijk vond. Waar maken we jou blij mee, wat zou jouw keuze zijn? Mogen we egoïstisch zijn en voor ons zelf kiezen, hoe kunnen we nou kiezen voor al dit verdriet. Dan kijk je hem aan en in die split seconde voel je het, het gevoel alsof hij zegt het is goed. Je stort jezelf ter aarde naast hem en al wat je wil is hem voor altijd bij je houden.

Wij wisten altijd al dat wanneer we afscheid zouden nemen van je, we dit thuis zouden doen waar jij lekker in je mandje in slaap zou vallen. Hoe fijn was het dan ook dat dit precies op die manier verliep. Jij sloot je ogen voor ons en opende ze in het honden paradijs boven tezamen weer met je broer.

Pawprints left by you…

You no longer greet me,

As i walk trough the door.

You’re not there to make me smile,

To make me laugh anymore.

Life seems quiet whithout you,

You where far more than a pet.

You where a friend, a family member.

A loving soul ill never forget!

It wil take time to heal,

For the silence to go away.                             

I still listen for you,

And mis you every day.

You where such a great companion,

Loving, special and true.

My heart will always wear,

The pawprints left by you.