Opa’s en Oma’s Passen Op Een Huisdier

Oopoeh! - Blog van onze dierenarts Henderike - Zo af en toe denk ik terug aan een van mijn eigenaardige motivaties om diergeneeskunde te gaan studeren. Als dochter van een huisarts wilde ik, toen ik eindexamen deed, zéker niet in de voetsporen van mijn vader treden. Ten eerste omdat je ouders volgen in hun vak gewoon niet cool was. Maar vooral omdat je dan te maken zou krijgen met al die zeurende patiënten! Nee geneeskunde van dieren dat zou het worden, mits ik natuurlijk zou worden ingeloot.

Lang duurde het natuurlijk niet eer ik mijn vergissing in zag. Op de snijzaal voor anatomische lessen, in de collegezaal of bij practica ging mijn theorie nog wel op. Ik leerde veel over de diergeneeskunde en zag naast een professor en mijn medestudenten geen mens. 

Maar vanaf het moment dat het onderwijs aan de hand van levende patiënten werd gegeven kwamen met die patiënten ook baasjes mee. 

Dat was wel nodig ook natuurlijk. Er is tot nu toe geen hond geweest (of welke andere diersoort) die op eigen houtje de praktijk binnen wandelde en mij kwam uitleggen wat er precies aan scheelde. En de professor drukte ons op het hart dat een goede anamnese (een vraaggesprek over de ziektegeschiedenis van een patiënt) de basis is voor goed diagnostisch handelen. 

Inmiddels, a few years down the road, heb ik zonder mijzelf te hoeven verloochenen, de mens naast het dier volledig in mijn hart gesloten. Wat de jeugdige criticus destijds aanzag voor gezeur is niets anders dan een uiting van bezorgdheid. 

Op een donkere decemberdag kwam een oude dame bij mij op het spreekuur. Het type krasse dame dat haar zaakjes altijd goed voor elkaar heeft en zich niet met een kluitje in het riet laat sturen. Ik ben dol op deze dames!

Deze keer kwam mevrouw zonder haar hondje. Ze maakten zich zorgen: Als zij nou zou komen te overlijden, wilde ik dan wel hond laten inslapen. Een heldere vraag die leidde tot goed gesprek.

Ik was blij dat mevrouw kwam praten over dit gevoelige onderwerp. Het zat haar duidelijk heel hoog. Als dierenarts kan ik, naast het helpen van dieren en voeren van het essentiële gesprek over de ziektehistorie van het dier met de eigenaar, soms enkel een luisterend oor bieden. In veel gevallen is dat voldoende. Zo ook bij deze mevrouw.

Wat als er een situatie ontstaat waarin ik niet meer voor mijn dier kan zorgen?

Deze vraag houdt veel oudere mensen bezig.

Je eigen gezondheid of leeftijd kan een reden zijn om geen huisdier (meer) te nemen.

Dat is begrijpelijk, maar ook ontzettend jammer. Want het hebben van een huisdier brengt activiteit en sociale contacten met zich mee. Bovendien zorgt het voor velen voor een minder eenzaam bestaan.

Sinds een aantal jaar bestaat Stichting OOPOEH – Opa’s en Oma’s Passen Op Een Huisdier. Een prachtig initiatief. Het brengt huisdierbezitters die een lieve betrouwbare oppas voor hun dier zoeken en mensen die geen eigen huisdier meer willen nemen bij elkaar.  

Misschien ken je een Oopoeh of zoek je een Oopoeh of ben je gewoon nieuwsgierig naar Oopoeh. Kijk eens op www.oopoeh.nl

* bovenstaande afbeelding is van Stichting Oopoeh